My Class Room [Class 12 : Sorry Pup -End-]

ปัง!

ซึงฮยอนใช้เท้าปิดประตูแล้วเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงกว้างก่อนโถมทับร่างกายตามลงมา แม้เตียงที่รองรับจะนุ่มสักเพียงใดหากถูกกระแทกขนาดนี้หลังก็อาจหักได้ง่ายๆจุนฮงคิดทั้งใบหน้าที่บิดเบี้ยว กลีบปากช้ำจำต้องรองรับแรงบดเบียด ลิ้นหนาแทรกซึมอย่างป่าเถื่อนสลับกัดลิ้นบางให้จุนฮงรับรู้ได้ถึงรสคาวเลือด

จะได้รู้ว่ามันน่าลิ้มลองแค่ไหน...

“อึ๊!...อื้อออ” เสียงร้องดังอื้ออึงอยู่ในลำคอเมื่อถูกกัดปลายลิ้น มือบางทั้งทุบทั้งจิกไหล่กว้างแต่ก็เท่านั้น สิ่งที่เรียนมาดูไร้ประโยนช์หากจะให้มันกับคนสอน รู้สึกพะอืดพะอมทั้งเลือดตัวเองและของอีกคนมันทำให้รู้อยากอ้วก

จะไม่ไหวแล้ว หายใจไม่ออก.......

มือบางกำรอบลำคอหนาส่งแรงกดไปที่ปลายนิ้วสุดแรงจนอีกฝ่ายยอมปล่อย เด็กหนุ่มยิ้มกริ่มในใจ เมื่อมีจังหวะหนีก็รีบพลิกตัวเพื่อจะลงจากเตียง แต่ถูกจับข้อเท้าไว้แล้วลากให้มานอนอยู่กลางเตียง จุนฮงสบถอย่างเจ็บใจก่อนถัดมาดวงตาเบิกโพลง เสื้อถูกดึงจากด้านหลังเนื้อผ้าเบียดเนื้อจนแดงเถือก ปากร้อนบดขยี้บนหลังคอขาวเกิดความแสบร้อนแต่ก็จั๊กจี้ ก่อนรู้สึกถึงแรงจิกบนหัวใหล่

ข้อศอกที่ยกขึ้นเตรียมปะทะใบหน้าของคุณครูหนุ่มถูกหยุดไว้ด้วยการจับแขนบางแล้วบิดไพล่หลัง ตอนนี้จุนฮงเสียเปรียบครบทุกประการ มือหนาเลื่อนปลดซิปกางเกง ละใบหน้าออกพร้อมกับชันเข่าขึ้น มือจับกระชากผมคนตัวเล็กส่งผลให้จุนฮงลุกออกจากเตียงราบตามแรงกระชากแล้วโน้มใบหน้าต่ำไปข้างหน้า มือหยาบบีบพวงแก้มจับแท่งเนื้อสอดเข้าในโพรงปากร้อน

เสียงครางต่ำในลำคอ จุนฮงพยายามดึงใบหน้าออกจากสิ่งที่คาอยู่ในปากแต่ก็ไม่เป็นดั่งใจหวังเพราะถูกกดท้ายทอยเอาไว้ เรียวนิ้วสอดขยุ่มผมนิ่มบังคับให้หัวทุยขยับเข้าออก มือบางเลื่อนดันสีข้าง อยากดิ้นหลุดจากสิ่งที่ขยายอยู่คับปาก ดวงตาเปียกชุ่มมองสบตาคมที่จับจ้องลงมายังเขาเช่นกัน สีหน้าเว้าวอนกับการกระทำที่ถูกบังคับ...

มันดูอ่อยมากกว่าขอให้หยุดซะอีก...ชเวจุนฮง

ซึงฮยอนเค้นยิ้มแล้วเพิ่มแรงดึงจนเจ้าของผมสีไวน์แดงเปวดร้าวไปถึงแก่นสมอง มือที่พยายามดันออกกลายเป็นโอบรอบท่อนเอวหนาราวกับต้องการสิ่งช่วยค่ำยัน ยิ่งเมื่อความรุนแรงบนหนังศีรษะมาผนวกกับความคับตึงในโพรงปากทำเอาเด็กหนุ่มแทบสำลัก จุนฮงใช้ฟันครูดกับแท่งเนื้อที่ขยับอยู่แต่กลับกันมันช่วยให้ร่างสูงรู้สึกดียิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ซึงฮยอนรีบเร่งให้ความเสียวที่ได้จากปากนุ่มเสร็จสิ้น น้ำข้นหนืดทะลักทางปาก จุนฮงขย้อนเอาน้ำรักออกปากจนมันเปราะไปถึงคาง หลังมือยกขึ้นจะช่วยเช็ดแต่ถูกดึงไว้ก่อน พร้อมกับปากหนาที่ฉกลงมากลืนกินมันเข้าไปและแบ่งปันให้ลิ้นเล็กได้รับรสคาว ร่างสูงย่อตัวลงให้กดจูบได้ถนัด มือจับร่นกางเกงตัวเล็กออกไปทั้งชั้นนอกชั้นใน ขาเข้าแทรกกลางแยกเรียวขาเล็กกว้างก่อนจับยกขึ้นเกยทับบนหน้าตักตัวเอง

ปากร้อนละออกพรมจูบปลายคางไปหาข้างแก้มแล้วขยับขบกัดปลายหู ความเจ็บแสบเลื่อนมาที่ลำคอเรียว เขี้ยวแหลมเกี่ยวเนื้อจนแดงช้ำ ลิ้นเปียกทำให้แผลสดยิ่งแสบ เส้นผมสีน้ำตาลทองถูไถปลายคาง มือข้างหนึ่งเคล้าคลึงอยู่กับยอดอก ข้างหนึ่งลูบไล้แผ่นหลังบาง ลิ้นร้อนกำลังต่ำลงเรื่อย เลื่อยหายอดอกที่ถูกปล่อยว่าง ดูดกัดไม่ต่างจากซอกคอ กระดกลิ้นเพิ่มแรงกระตุ้นไฟราคะภายในตัวเด็กหนุ่ม ดวงตาเหลือบมองร่างบางเป็นระยะ เห็นเพียงสีหน้าระเรื่อกับเหงื่อชื้นเต็มหน้าผาก

หึ....

ปากร้อนดูดกัดทั่วแผ่นอกเนียน แทะเล็มจนแทบลืมหายใจ เหมือนถูกเด็กหนุ่มล่อล่วงให้จมปลักอยู่เพียงร่างนี้ แทบลืมความขุ่นมัวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า

มือเล็กขยับเข้าสอดใต้กลุ่มผมสีประกายอ่อน ดูโอนอ่อนตามแรงชักนำของชายหนุ่ม ทว่ามืออีกข้างกลับเข้าใกล้ขอบกางเกงของซึงฮยอน พอได้จังหวะก็ฉกเอามีดเล่มเล็กที่สอดไว้กับตัวร่างสูงตลอด ปลายขอบบางเฉียบจ่อใกล้ต้นคอหนา แสงแวววับของมีดเงินแท้ส่องอระทบดวงตาสีรัตน์ติกาล ซึงฮยอนหยุดนิ่งมองสิ่งที่อยู่กับมือของจุนฮง ก่อนเงยขึ้นมองหน้าอีกคนด้วยความว่างเปล่า

เลือดเริ่มไหลออกจากขอบปากบาง ไม่นานทั้งจมูกและดวงตาก็เปราะไปด้วยของเหลวสีแดงเข้ม มือที่จับมีดอยู่สั่นไหวอย่างน่ากลัวก่อนต้องปล่อยมันทิ้งลงบนหน้าขาตัวเอง เรียกเลือดออกจากร่างกายอีกทางหนึ่ง เจ้านายหนุ่มช่วยสงเคราะห์ด้วยการกระชากกลุ่มผมนิ่มแล้วลากลงจากเตียง

จุนฮงแทบกรีดร้องกับสิ่งที่ถูกกระทำ เจ็บช้ำจนถึงขีดสุดแต่ทำอะไรไม่ได้

ขายาวเดินนำไปที่ห้องน้ำ เปิดน้ำไว้จนเต็มอ่างล้างหน้า สมองสั่งการให้ปลอกคอหยุดทำงาน แล้วกดหัวเล็กจุ่มลงในอ่างที่มีน้ำอยู่เต็ม ให้น้ำบริสุทธิ์ชำระคราบเลือดทิ้งจากใบหน้าขาวซีด มือเล็กปัดป่ายมั่วซั่ว ตีกระทบน้ำในอ่างจนมันสาดกระเด็นทั่วห้อง แผ่นกระจกพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำแพรวพราวสะท้อนเงาสองร่าง

เด็กหนุ่มใกล้หมดลม ฟองอากาศพ้นลงในอ่างสับเปลี่ยนเอามวลน้ำเข้าทางปากและจมูกต่อเนื่อง กลืนของเหลวใสเข้าไปจนหนักท้อง นานหลายนาทีจนจุนฮงเริ่มแน่นิ่ง ซึงฮยอนกระชากผมขึ้นจนใบหน้าหวานแหงนเงยมองเห็นสภาพสุดอนาถของตัวเองในกระจก ปากโกยเอาอากาศเข้าปอดไม่ยอมหยุด "แฮ่ก...แฮ่ก..."

น้ำเย็นเหยียบเมื่อสัมผัสกับบาดแผลก็ไม่ต่างอะไรกับการราดแอลกอฮอลลงบนแผลสด ความเจ็บปวดกรีดบาดแผลที่ไม่ใช่เพียงร่างกายจนมันแทบไม่เหลือชิ้นดี ยังจำได้ว่าตอนใกล้ตายมันเป็นยังไง ตอนจมน้ำมันทรมาณแค่ไหน....จำได้

โครม!!!

ข้าวของที่วางอยู่หน้ากระจกถูกปัดทิ้ง

ปีศาจร้ายยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง แก่นกายแทรกเข้าทีเดียวสุด ร่างบางสะดุ้งเฮือกทว่าไม่มีแม้แต่เสียงกรีดร้อง ทั้งร่างเกร็งค้างยิ่งตอดรัดจนซึงฮยอนจนแทบคลั่ง เขาถอนตัวออกแล้วกระแทกลงไปใหม่อย่างแรง “อ้ะ!” ช่องทางเริ่มปริออกจุนฮงน้ำตารื้นไม่อาจสะกดกลั้นความเจ็บปวด ไม่มีแม้แต่แรงจะดิ้นเพื่อให้หลุดออก ความรู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆจุนฮงจุกเสียดจนตัวโน้มไปด้านหน้า มือบางจับขอบอ่างไว้แน่น 

อยากร้องออกมาแต่กล้าไม่ส่งเสียงน่าสมเพชแบบนั้นให้มันได้ยิน

ซึงฮยอนขยับตัวเร็วและแรงขึ้น ขาขาวสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลมาตามเรียวขา “ อ๊ะ....อ๊ะ....อ๊ะๆๆๆ” เผลอหลุดเสียงร้อง เหมือนจะรู้แล้วว่าจุดเสี่ยวกระสันของจุนฮงอยู่ไหนยิ่งได้ยินเสียงร่างสูงก็ยิ่งกระแทกแก่นกายให้ลึกเข้าอีก ภายในร่างบางนี้รัดรึงจนเขาแทบลืมความเป็นตัวเอง มันทรมานจนแทบหยุดลมหายใจ 

จุนฮงจิกเล็บลงบนอ่างหาทางระบายความตึงเครียด  มือหนาที่จับกุมเอวคอดดึงเข้าหาตัวแล้วรีบเร่งจังหวะมากขึ้น "ฮ๊ะๆๆ ฮืออ อ๊า... อ๊ะๆๆมะ... เจ็บบบ" จนในที่สุดของเหลวในร่างกายเขาก็ถ่ายทอดสู่อีกร่าง มันทะลักออกมาเปราะเรียวขาสมทบกับรอยเลือดที่ไหลเปราะอยู่ก่อนนั้น

ร่างสูงโน้มตัวลงกระซิบข้างใบหน้าหวานที่เกือบจมไปกับน้ำในอ่างอีกครั้ง “จำได้แล้วยังว่านายเป็นอะไร เป็นของใคร” จุนฮงหลับตานิ่งหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนไม่รับรู้สิ่งใดทั้งสิ้น ก่อนถูกล้วงล้ำในโพรงปาก ทั้งจาบจ้วง หนักหน่วง รุนแรง แม้จะผลักไสก็ไร้หนทาง แม้จะร้องไห้ก็ไร้ค่า แม้จะอ้อนวอน.....ก็เพียงเท่านั้น

ลำตัวบางถูกยกขึ้น สองแขนแกร่งยกเรียวขาให้กวัดรอบเอว จุนฮงต้องโอบรอบคออีกคนโดยอัติโนมัติเพราะกลัวตก ปากร้อนยังไม่ละออกดูดกลืนเอาความวาบหวามไม่ยอมหยุด เดินกลับเข้าไปยังห้องนอนว่างเด็กหนุ่มไว้บนเตียง ถอนจูบออกทอดสายตามองคนตัวเล็กที่ถูกเขาทำรุนแรง เพราะจุนฮงยังไม่ลืมตาจึงไม่รู้ว่าถูกอีกฝ่ายมองด้วยสายตาเช่นไร

หากเด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาเห็น ความคิดแรกคงบอกว่า...

มันดูเศร้า......

BlackForest✿ ✿Code Head✿